بررسی انواع بیماریها شامل قلب ، کبد ، عضله ، کلیه ، ریه و خون.
پایش تغییرات حجم تومور پس از شیمی درمانی ، اگرچه ، افزایش لاکتات دهیدروژناز در بیماران مبتلا به سرطان بسیار نامنظم است و در تشخیص سرطان قابل استفاده نیست.
پایش تغییرات حجم تومور پس از شیمی درمانی ، اگرچه ، افزایش لاکتات دهیدروژناز در بیماران مبتلا به سرطان بسیار نامنظم است و در تشخیص سرطان قابل استفاده نیست.
فعالیت لاکتات دهیدروژناز (LD) در تمام سلولهای بدن با بیشترین غلظت در قلب ، کبد ، عضله ، کلیه ، ریه و گلبول های قرمز وجود دارد. LD سرم در تعدادی از شرایط بالینی افزایش می یابد.
1 تا 30 روز : 136 – 750 U/L
31 روز تا 1 سال : 180 -435 U/L
1 تا 3 سال : 160 – 370 U/L
4 تا 6 سال : 145 -345 U/L
7 تا 9 سال : 143 – 290 U/L
10 تا 12 سال : 120 – 293 U/L
13 تا 15 سال : 110 – 283 U/L
16 تا 17 سال : 105 – 233 U/L
بزرگتر و مساوی 18 سال : 122 – 222 U/L
31 روز تا 1 سال : 180 -435 U/L
1 تا 3 سال : 160 – 370 U/L
4 تا 6 سال : 145 -345 U/L
7 تا 9 سال : 143 – 290 U/L
10 تا 12 سال : 120 – 293 U/L
13 تا 15 سال : 110 – 283 U/L
16 تا 17 سال : 105 – 233 U/L
بزرگتر و مساوی 18 سال : 122 – 222 U/L
افزایش قابل توجهی در فعالیت لاکتات دهیدروژناز (LD) را می توان در کم خونی مگالوبلاستیک ، کم خونی پرنیوز درمان نشده ، بیماری هوچکین ، سرطان های شکم و ریه ، شوک شدید و هیپوکسی مشاهده کرد.
افزایش متوسط تا جزئی سطح LD در سکته قلبی (MI) ، انفارکتوس ریوی ، آمبولی ریوی ، سرطان خون ، کم خونی همولیتیک ، مونونوکلئوز عفونی ، دیستروفی عضلانی پیشرونده (به ویژه در مراحل اولیه و میانی بیماری) ، بیماری کبدی و بیماری کلیوی دیده می شود.
در بیماری کبدی ، افزایش LD به اندازه افزایش آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) نیست.
افزایش سطح آنزیم در حدود یک سوم بیماران مبتلا به بیماری کلیوی ، به ویژه در بیماران مبتلا به نکروز لوله ای یا پیلونفریت دیده می شود. با این حال ، این افزایش ها با پروتئینوریا یا سایر پارامترهای بیماری کلیوی ارتباط خوبی ندارند.
در بعضی مواقع ، افزایش سطح LD ممکن است تنها شاهدی باشد که وجود آمبولی های ریوی پنهان را نشان می دهد.
افزایش متوسط تا جزئی سطح LD در سکته قلبی (MI) ، انفارکتوس ریوی ، آمبولی ریوی ، سرطان خون ، کم خونی همولیتیک ، مونونوکلئوز عفونی ، دیستروفی عضلانی پیشرونده (به ویژه در مراحل اولیه و میانی بیماری) ، بیماری کبدی و بیماری کلیوی دیده می شود.
در بیماری کبدی ، افزایش LD به اندازه افزایش آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) نیست.
افزایش سطح آنزیم در حدود یک سوم بیماران مبتلا به بیماری کلیوی ، به ویژه در بیماران مبتلا به نکروز لوله ای یا پیلونفریت دیده می شود. با این حال ، این افزایش ها با پروتئینوریا یا سایر پارامترهای بیماری کلیوی ارتباط خوبی ندارند.
در بعضی مواقع ، افزایش سطح LD ممکن است تنها شاهدی باشد که وجود آمبولی های ریوی پنهان را نشان می دهد.
سلولهای قرمز خون حاوی لاکتات دهیدروژناز (LD) بسیار بیشتری نسبت به سرم هستند. نمونه همولیز قابل قبول نیست. فعالیت LD 1 از حساس ترین شاخص های همولیز آزمایشگاهی است. علل همولیز می تواند حمل و نقل از طریق لوله پنوماتیک ، مخلوط کردن شدید ، یا رگ زنی ضربه ای باشد.
از انجا که افزایش LD سرم به دنبال سکته قلبی نیز مشاهده می شود ، این آزمایش با تعیین تروپونین جایگزین شده است.
از انجا که افزایش LD سرم به دنبال سکته قلبی نیز مشاهده می شود ، این آزمایش با تعیین تروپونین جایگزین شده است.
Tietz Textbook of Clinical Chemistry. Fourth edition. Edited by CA Burtis, ER Ashwood, DE Bruns. Philadelphia, WB Saunders Company, 2006, pp 601-603